Παράξενα στο φως καθρεφτίζουν οι οφθαλμοί σου,
αλλιώτικα από τους θυρσούς που ελλοχεύουν το σημάδι της αφής
στο μέτωπο μιας διθύραμβης αβύσσου.
Ομοίωμα διττής αισθήσεως στο στερέωμα η πνοή,
αγρυπνώντας τις δωρικές αφθάρσεις,
δολώντας το κέρας με ψυχικές του Ίωνος αφαιμάξεις
γοήτευε σαν Απολλώνιος αγέρας το άσαρκο μιας θυμοειδούς τάσις.
Αβρότης εστί Αιθίοπας του άτεκνου δισταγμού,
δαυλός μιας νιότης που στειρώνει τον αναστεναγμό
στον υμένα της πλατωνικής συστολής προς το ατέρμιτο δέος
ενός αλαλαγμένου αποστάτη,
καλπάζει στης προδοσίας την αιδώ με το αγέρωχο άτι.
Κίνησις εκ των άκρων,
φθίνουσας πορείας αμφοτέρων δογμάτων
εις το αθεράπευτο εκμαβλίζων θέρος τας επιφανείας χορηγίας.
Το ανήθικο βέτο ασκηθείσας το βρεφικόν,
απαλλαχθέντος δημαγωγός ο χρόνος
θόλωσε με τα δεσμά της ανοσίας τη μνήμη.
Ότε δίκη συ αποδώσεις τας τιμωρίας κλίνης
τοις πράγμασι φημολογίας εστί το τέλος ως αποφυγή της τίσις,
γέννεση της απραξίας, σκέψη νοσηρή,
δόρατος πληγή αφορμώμενη απ'τον πολυμήχανο της πλάσεως
ονομαζόμενο εκ του γένους αμαρτία, αιθέρα.