Θέλω να μου πεις ένα παραμύθι.

Ένα διαφορετικό. Ένα μοναδικό παραμύθι.

Να’ χω κάτι από σένα για να κρύβω.



Τα βράδια

κυρίως εκείνα τα βράδια με βροχή

να το φέρνω στο μυαλό μου

και να βάζω τη φωνή σου να παίζει

κι άλλο κι άλλο κι άλλο

τον ίδιο μοναδικό

τον ίδιο όλο δικό μας σκοπό.



Και κάθε που το πλήθος

θα επιβάλει ενοχή

κάθε που η ενοχή θα επιβάλει

διαφάνεια

κάθε φορά που θα κλείνομαι στον γυάλινό μου

πύργο

με τα χιλιάδες τηλέφωνα και κομπιούτερς

για ντεκόρ

με τα πιάτα γεμάτα χαπάκια ψυχοτρόπα



εγώ

θα νηστεύω

από σένα

από το παραμύθι μας

από το τυχαίο άγγιγμα της ιστορίας μου

με την δική σου



θα νηστεύω

απ’ ό,τι μου εδόθη για απουσία

απ’ ό,τι ξεπλήρωσα στην ζωή για την ζωή μου



να’ χω κι εγώ

ένα άλλοθι

να επιδεικνύω στον καθρέφτη

τις ώρες πριν ξαναρχίσει

η βροχή.