Αυτοί οι σημαδεμένοι απ’ του πόνου
το βαρύγδουπο διάβα
τόσο αλλόκοτα δονούν της καρδιάς το συναίσθημα.
Φυσικά, δε θα είχε και τόση σημασία
αν αυτό ακριβώς δεν ήταν κάτι το τόσο ανθρώπινο.
Η ματαιότητα της ύπαρξης δονείται στιγμιαία
και ολοκληρώνεται η ουσία σε πράξη.
Η αλληγορική εικόνα του σπασμένου προσώπου
διαγράφεται καθαρά
και όλο περισσότερο καθαρά
και ο μορφασμός πάλλει.
Ίσως την άλλη φορά μπορέσω να σφραγίσω
καλύτερα το διαμπερές τραύμα.