Εκείνο τον παλιό καιρό.
Τα χρόνια του "βαρκάρη
του Βόλγα" τα δίσεκτα.
Ορισμένοι έλπιζαν.
Ότι τα όνειρα τους
μπορούσαν να γίνουν
πραγματικότητα.
Μετέτρεψαν την πολιτική
σε θρησκεία και σε
αναλλοίωτο δόγμα.
Με το "ευαγγέλιο" στο χέρι
"οι πάπες της θρησκείες".
Νόμιζαν πως νέο κόσμο
οικοδομούσαν. Όμως
"Ο βασιλιάς ήταν γυμνός ".
Έστω κι αν τον κολάκευαν
οι κόλακες από φόβο
για "τ'ακριβά του ρούχα".
Την εξουσία τους εδραίωσαν
οι "ινδαλγοί¨γραφειοκράτες.
Με αυταρχισμούς και τιμωρίες.
Κι αν χρειαζόταν έστελναν κόσμο
Σε "γκούλαγκ"
και "Σιβηρίες".
Ο κόσμος από κάτω κουφόβραζε
οργή.
Και ότι με αυταρχισμό
και επιβολή εκείνοι έκτιζαν.
Με απάθεια, οι πολλοί και δόντια
σφιγμένα εγκρέμιζαν.
Ώσπου μια ημέρα κύλησε η
οικοδομή και πλάκωσε
"μαιευτήρα" και "μαμή".
Πάλι κάποιοι μένοντας
στο ψεύτικο το χθες.
Υποκριτικά παριστάνουν πως
τίποτα δεν είδαν, δεν ξέρουν.
Και συνεχίζουν να ψέλνουν
το ίδιο τροπάρι στου κασίδη
το κεφάλι.