Το δρόμο μας τον βρήκαμε ξανά
σ’ ένα κομμάτι γης
χωρίς απειλές
με τη γεύση της εποχής
με τις ώρες που σωπαίνουν.

Ένα βήμα ήταν η αγάπη.

Κρατώντας τα λιγοστά μας λόγια
με το πρόσωπο να παραλλάζει
στο φως και το πάθος
πλουτίσαμε κάτω απ’ τα χέρια μας.

Από ποια κρήνη κρυμμένη
θαυματουργήσανε οι φωνές
κι είδαμε κάτι παραπάνω απ’ την ανάμνηση;

Ελεύθεροι
με τη χαρά της γνώσης και της όρασης
με την καρδιά τόσο μεγάλη
νιώσαμε τη δύναμή μας
να υψώνεται στο κορμί
κρατήσαμε μια θέση στη γη.

Κάτω απ’ τα μάτια μας
γελαστός ο δρόμος για τη συνέχεια...