Τέτοιας χαράς δεν άγγιξα το στήθος
Που να μπορώ να λέγομαι σπουδαίος
Ανάμεσα στ’ αηδόνια
Ανάμεσα στους ύπνους
Και τα καλοκαίρια

Τέτοιας κοπέλας
Δε φίλησα την αβρή κορμοστασιά

Κι έτσι δεν ωφελούν τα παρακάλια
Τρέχουν ποτάμια
Τα δάκρυα των απογόνων
Ευχές για μας διαβάζουν
Ο άνεμος και το κύμα

(Πάνω από βουνά κι από λίμνες
Σε κοφτερόν αγέρα
Οι νυχτερίδες διαγράφουν τροχιές
Τα περιστατικά της ζωής μας
Που δε γκρεμίστηκαν στο κενό)

Μήτε ο ήλιος μήτε η θάλασσα μας μαλώνουν

Άδοξα ταξιδεύουμε στον ουρανό.