Κι εξ άλλου, κρακ, από μια μέρα και μετά
–σε χρόνο αόριστο κι ανύποπτο–
όλα –κρακ– αρχίζουν να ραΐζουν.
Ράισμα πρώτο κρακ
και κρακ και κρακ...
έπειτα παύεις να μετράς.
τι να πρωτομετρήσεις;

Τα πρόσωπά τους, οι κινήσεις
λέξεις, φράσεις, φθόγγοι, συλλαβές
κρακ–κρακ ραΐζουνε.
γεμίζουνε ραϊσματιές – τ’ ακούς καλά το βλέπεις.
Γυάλινα σα να `ναι κι εύθραυστα φυσικά.

Ραΐζει ο χρόνος – κρακ
γυάλινος σα να `ταν. Παύει να κυλάει
των ημερών του οι ώρες, τοίχοι ρημαδιών
κρακ–κρακ ως το ταβάνι
ανοίγουνε ρωγμές
και μπάζουνε, μπάζουνε βροχή
χιόνι, αγιάζι απουσίας.
Στρυχνίνη μπάζουν: Άρνηση.
Σιωπή. Αδιαφορία.

Κι η ποίηση – γιατί όχι κι αυτή –
μια ώρα αόριστη κι ανύποπτη
σ’ ένα σημείο – κρακ
ραΐζει, σπάζει, παύει ν’ ανασαίνει μουσικά
στο φθόγγο σίγμα ταυ – του στ–ίχου αυτού
και τελειώνει, κόβεται
σωριάζεται σε θρύψαλα
όπως σ’ αυτό το ραϊσμένο ποίημά της.