Εδώ
στης ξενιτιάς τα μέρη που πλανιέμαι
κάθε που ΄ρχεται το δείλι στην καρδιά μου
αποζητώ την κούπα με το ζεστό μου τσάι
σιωπηλός για να το πιω
μες στη μεγάλη σάλα των ακούνητων πραγμάτων.

Το σπίτι λάμπει από ανταμοιβή των κόπων μου τριγύρω.
Κρύσταλλα και πολυτέλειες χρόνων με αγκαλιάζουν
μα εγώ εκεί
κάθε απόγεμα με σφαλιχτά τα μάτια
να χτυπώ το κουταλάκι στα τοιχώματα
ανακατώνοντας έτσι ζεστά
ζάχαρη και αναμνήσεις.
Γκλιγκ-γκλογκ
ο ήχος απ’ την κούπα μου
Γκλιγκ-γκλογκ
τα κουδούνια των αλόγων μου
πίσω καθώς γυρίζουν από τα ατέλειωτα χωράφια
με τους αγωγιάτες του σκληρού του κάματου της γης
στο έμπα του χωριού να καταφτάνουν.
Πόσο παράξενοι που μου φαινόταν τότε.
Σαν γίγαντες της αντοχής στα αρχικά μου μάτια.
Κρυφά τους κοίταζα από το παραθύρι της γιαγιάς
καθώς περνούσαν.
Δεν ήθελα για να με δουν.
Να σταματήσει μια στιγμή δεν το βαστούσα
η θεία κείνη μουσική που μου μοιάζε
με θαυμαστή παντοτινότητα κάποιας πομπής ανθρώπων.

Και τώρα εδώ
Στα χρόνια τούτα τα βουβά που συντηριέμαι.
Τι ξεδιάντροπο που με καναν αλήθεια!
Δεν κρύβομαι πια να μη με δουν.
Σχολαστικά τα ζητώ κάθε απόγεμα
μέσα από τη κούπα του τσαγιού μου
σαν μόνη γεύση και χαρά
στης ξενιτιάς τη μέρα.
Να με μαγέψουνε ξανά σαν τότε τους γυρεύω
Κοντά τους να με πάρουνε
Στην γλύκα κείνης της χαράς που ανόθευτη τελειώνει
Και εκεί να με αφήκουνε
Ξένος να μη πεθάνω.