Τα βέλη των συγχρόνων μου στοχεύουν
θαρρώ και την Αυγούστα μας· πως πήρα
τάχατες φακελάκι από τον Έλληνα
που μου `στειλε φιλόσοφο υπηρέτη της,
να φαρμακώσω το σεπτό μας Κλαύδιο.

Μην έτσι πάντα ο κόσμος λειτουργεί;
με προμελετημένους σχεδιασμούς
π’ ακολουθούν τη μόδα του κακού;

Εγώ, μα τον Ασκληπιό, πήρα μονάχα
ένα λαγό απ’ το χέρι της ολότρεμο.
«Για μεζεδάκι», μου είπε· «να τον πας
μακράν τρυπανισμού και φαρμακείας
και λύκιου (τώρα γκόζι) και θεράπευε
τη νιότη σου και γλέντα και να χαίρεσαι
τα χαιρετίσματά μου, πάντα πρόθυμος
στης χάριτός σου το άγγιγμα, της ιαματικής».

Μακάρι να υπαινίσσονταν το «της ερωτικής»,
όμως εκείνη στέφανος και στέμμα
επάνω στην κοιλιά της και σκυλί
τον αφαλό της φύλαγε.
Χριστέ μου,
πόσο την πόθησα! Για χάρη της ακόμα
και το σεπτό αυτοκράτορα στον Άδη
δονούμενο θα είχα ξαποστείλει.

~.~