Βρέχει, ασταμάτητα εδώ και καιρό.
Ατελείωτες μικρές, λεπτές ψιχάλες πέφτουν από ψηλά,
σαν καρφίτσες μου τρυπάνε το κορμί,
μα και σαν δάκρυα, με ξαλαφρώνουν,
κρέμονται από τα ρούχα μου, σαν ανεκπλήρωτοι πόθοι.
Ο άνεμος φυσά με μανία, μα δεν ακούγεται τίποτα,
μόνο ένας υπόκωφος θρήνος από τα φύλλα των δέντρων,
για όσα αποχωρίζονται απόψε το σπίτι τους.
Αιωρούνται για λίγο στον αέρα και μετά χάνονται μακριά,
όπως τα χρόνια,
φεύγουν, σαν πουλιά αποδημητικά,
μα δε γυρίζουν ποτέ πίσω.
Πέφτουν νεκρά, από τον ουρανό, ψηλά
και μου θυμίζουν το κουράγιο μου, που χάθηκε λίγο λίγο τώρα πια.