Μετά βίας ανεκτοί, ζωντας στο περιθώριο,
Και η Αντζέλικα*, στον πίνακα του Ingres, θα περιεργαζόταν
Το πολύχρωμο αλλά μικρό τέρας πλάι στο πόδι της, σαν να αναρωτιόταν
Αν το να ξεχάσει το όλο συμβάν δεν είναι τελικά η μόνη λύση.

Και ύστερα ερχόταν πάντα η στιγμή που
Ο Χαρούμενος Χούλιγκαν** με το σκουριασμένο πράσινο αμάξι του
Κατηφόριζε τον δρόμο, απλώς για να βεβαιωθεί ότι όλα ήταν εντάξει
Μόνο που τότε πια βρισκόμασταν σε άλλο κεφάλαιο και σε πλήρη σύγχυση
Ήταν όμως πληροφορία; Ή μήπως κάτι που υποδυόμασταν
Προς όφελος κάποιου άλλου, σκέψεις σ’ ένα μυαλό
Τόσο ευρύχωρο που μπορεί να φιλοξενήσει ακόμη και τα μικρά μας προβλήματα
(έτσι είχαν αρχίσει να φαίνονται)
Τα καθημερινά μας διλήμματα για το φαγητό και το νοίκι και τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρωθούν;
Να τα αναγάγουμε όλα αυτά σε μια μικρή παραλλαγή,
Ν’ αποτινάξουμε τα δεσμά μας επιτέλους, μικροσκοπικοί στο γιγάντιο υψίπεδο—
Αυτή ήταν η φιλοδοξία μας: να είμαστε ασήμαντοι και ξένοιαστοι και ελεύθεροι.
Αλίμονο, η ενέργεια του καλοκαιριού φθίνει γρήγορα,
Μια στιγμή και χάνεται. Και δεν μπορούμε πια
Να κάνουμε τους απαραίτητους διακανονισμούς, όσο απλοί και αν είναι.
Το αστέρι μας ήταν πιο λαμπερό όταν είχε νερό μέσα του.
Τώρα το θέμα δεν είναι καν αυτό, αλλά το
Να γαντζωθούμε στη σκληρή γη ώστε να μη βρεθούμε στο κενό,
Με τη βοήθεια ενός περιστασιακού ονείρου, ενός οράματος:
Ένας κοκκινολαίμης πετάει προς την πάνω γωνιά του παραθύρου,
Χτενίζεις τα μαλλιά σου προς τα πίσω και δεν μπορείς να δεις καθαρά,
Ή κάποια πληγή αστράφτει
Στα γλυκά πρόσωπα των άλλων, κάτι σαν:
Αφού αυτό ήθελες ν’ ακούσεις, τότε γιατί
Σκέφτηκες ότι θ’ ακούσεις κάτι άλλο; Είμαστε όλοι φλύαροι
Είναι αλήθεια, όμως κάτω από τα λόγια κρύβεται
Η συγκίνηση και η απροθυμία να συγκινηθούμε, το χαλαρό
Νόημα, ακατάστατο και απλό σαν πέτρινο αλώνι.
Στο χείλος της καταστροφής, σαν ηρωίδες από το Orlando Furioso
Μέσα στην τεχνολογική μας κοινωνία, να πρέπει πάντα να μας σώζουν
Προτού φτάσει η στιγμή να ξεκινήσουμε από την αρχή και πάλι.
Σχετικά με το πώς να εκλάβουμε αυτή την τελευταία πληροφορία.
Θ’ ακούγονταν βροντές στους θάμνους, κροτάλισμα ερπετών,

Αυτοί ήταν λοιπόν μερικοί από τους κινδύνους της πορείας,
Αν και γνωρίζαμε ότι η πορεία ήταν κίνδυνοι και τίποτα άλλο
Ωστόσο συγκλονίστηκες, όταν, σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα,
Συνέλαβες για πρώτη φορά τη σαφήνεια των κανόνων.
Εκείνοι ήταν οι παίκτες, και εμείς που είχαμε παλέψει στον αγώνα
Ήμασταν απλώς οι θεατές, αν και έρμαια των διακυμάνσεών του
Εγκαταλείψαμε μαζί του το δακρύβρεκτο στάδιο, επάνω σε ώμους, επιτέλους.
Κάθε νύχτα αυτό το μήνυμα επιστρέφει, επαναλαμβάνεται
Στις αδύναμες λυχνίες του ουρανού, υψώνεται πέρα από μας, αποσπάται από μας,
Κι όμως δικό μας ξανά και ξανά μέχρι το τέλος που είναι πέρα από την αλήθεια,
Η ουσία των προτάσεών μας, μέσα στο κλίμα που τις καλλιέργησε,
Όχι δικό μας, κτήμα μας, σαν ένα βιβλίο, αλλά για να είμαστε μαζί του, και μερικές φορές
Χωρίς αυτό, μόνοι και απελπισμένοι.
Αλλά η φαντασία το καθιστά δικό μας, ένα είδος αμφιταλάντευσης
Ανυψωμένης στο επίπεδο ενός αισθητικού ιδεώδους. Αυτά ήταν λεπτά, χρόνια
Μεστά από πραγματικότητα, πρόσωπα, αξιομνημόνευτα γεγονότα, φιλιά, ηρωικές πράξεις,
Αλλά όπως η φιλική αρχή μιας γεωμετρικής προόδου
Όχι τόσο καθησυχαστικά, λες και το νόημα θα μπορούσε να παραμεριστεί κάποια μέρα
Όταν θα έχει πια ξεπεραστεί. Καλύτερα, είπες, να αρκεστείς
Στα στοιχειώδη μαθήματα, αφού η υπόσχεση της μάθησης
Είναι ψευδαίσθηση, και εγώ συμφώνησα, προσθέτοντας ότι
Το αύριο θα άλλαζε την αίσθηση αυτού που είχαμε ήδη μάθει,
Ότι η διαδικασία εκμάθησης αναπτύσσεται με τέτοιο τρόπο, ώστε απ’ αυτή τη σκοπιά
Κανείς μας δεν αποφοιτά ποτέ από το πανεπιστήμιο,
Γιατί ο χρόνος είναι γαλάκτωμα, και ίσως η σκέψη να μη μεγαλώσουμε
Να είναι το ευφυέστερο είδος ωριμότητας για μας, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον.
Άρα και οι δυο μας είχαμε δίκιο, αν και το τίποτα
Κατά κάποιο τρόπο κατέληξε στο τίποτα· τα avatar***
Της συμμόρφωσής μας στους κανόνες και τον οικογενειακό τρόπο ζωής
Μας έχουν καταστήσει –κατά μια έννοια, τουλάχιστον– «καλούς πολίτες»,
Βουρτσίζουμε τα δόντια μας και όλα τα σχετικά, και μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε
Την ελεημοσύνη των σκληρών στιγμών, μοιρασμένη με το σταγονόμετρο,
Γιατί αυτό είναι δράση, αυτή η αμφιβολία, αυτή η αδιάφορη
Προετοιμασία, να φυτεύουμε τους σπόρους στραβά στο αυλάκι,
Να είμαστε έτοιμοι να ξεχάσουμε, και πάντα να επιστρέφουμε
Στο αγκυροβόλιο της αρχής, εκείνη τη μέρα, τόσα χρόνια πριν.