Τρέφω τον Τίγρη με φιλιά
ή με την έλλειψή τους·
κι αυτός
ο πάντα εγρήγορος
ξανά πεινάει για λέξεις.

Ώρες κρυφές που απώλεσα
και ειπώθηκες
κι έγινες πλήγμα θάνατος σκιά
σιωπή αυστηρή
που άτεγκτα διδάσκει
το εφήμερο και το φαιδρό της κατοχής
το παραμόνιμο και το απαράγραπτο
του ειπωμένου.

Κι αν το να σ’ έχωκάπως μου χαρίστηκε
το να σε πω το `χω κερδίσει.

Ζωή Ο Μακρινός μού έδωσες
και όση πύκνωσα φωνή
Σού επιστρέφω.