1
Απόψε θα σβήσουμε
μαζί με τη νύχτα
διψασμένα ζαρκάδια
κολυμπούν
κάτω απ’ τη στάθμη μου:
είμαι ο κλέφτης του νερού
ο ιχνευτής της σταγόνας
αντλώ κι αντλώ
μέσα στα ποιήματα
βροχή τα πρόσωπά μας
- τα μάτια μόνο αντιστέκονται
αντίστιξη σιωπών
όταν πια δε θα μιλάμε -
απόψε θα σβήσουμε
μαζί με τη νύχτα.

2
Κρύο το τζάμι
το βαρέθηκα
την άχνα μου
πάνω στη βρωμιά
παλιό παιχνίδι
καταδίωξης
που στήνουν τα δάχτυλα
στα μάτια
λίγες γραμμές
το όνομα μισό
σαν άδειο
κι ένα κλαδάκι να χτυπά
όλη την άγνοια του κήπου
για όσα εντός
τον παρακάμψανε
και γίνανε καημοί
εντοιχισμένοι
στήνω φυγή
και τρέχω αδέξια
ξέροντας μόνο
πως ο άνεμος
μας προφυλάσσει
απ’ το δωμάτιο.

3
Τα μέσα μου
μιαν έρημο καταποντίζουν
και των βράχων τη σύρραξη
πάνω νερό
κάτω νερό
νερό δε νιώθω
το δέρμα
ατύλιχτο πανί
δε μ’ ακουμπά
δε σ’ ακουμπά
χάδι ανέπαφο
και ζεστασιά
σαν αλυκής
το ρουφηχτό
αεράκι
η σάρκα
στη μεμβράνη μου
το κύμβαλο
στο αυτί μου:
Τον ήχο μου πλέον
τον φαντάζομαι
αυτήκοο τίποτα δεν έχω
παρά μονάχα
στο μυαλό
τη μνήμη
των φωνών μου
η ύλη του ανθρώπου αντέχεται
μόνο στη φάρσα του θανάτου.
(Διευκρινίσεις για να μη χάσω το δρόμο:
Κάθε σταθμός γλυκαίνει τη νύστα
κούνια ρετάλι και ματωμένο το κλαδί μου
όταν ξυπνώ ίδιος χαμός στη φυλακή της αναχώρησης
και να θυμάμαι πάντοτε:
Το κάστρο μου μέσα στα σπλάχνα
και η ανατολή σκλάβα στα εργαλεία του δραπέτη).