Μην απαντήσατε ποτέ την πέρδικα να σέρνει τα μικρά της;
Μέσα στον γκρίζο φόβο παριστάνει τέλεια τη λαβωμένη.
Και χτυπά τα φτερά, χτυπά το στήθος της στις πέτρες,
σαν να ξεψυχά σους θάμνους
Με τα κοκκινάκια της εδώ κι εκεί
να ομοιάζουν στην περιστροφή μικρές πιτσιλιές από αίμα.
Για λίγο ακίνητη και ακέφαλη
(με το λαιμό στη φτερούγα)
χτυπημένη λες από θανατερά σκάγια.
Και πάλι και πάλι πεταρίζει δοσμένη στ’ άγριο
σπαρτάρισμα. Με τα πολύχρωμα πλουμιά: βουνίσια άστρα
με τα πλουμιά-αγριολούλουδα η απότομη πλαγιά
γλιστρά προς το χαμό της, βρίσκοντας την έκταση της σωτηρίας.
Σαν ν’ ανοίγεται μέσα της τρυφερό βάραθρο ξάφνου η μητρότητα.
Ώσπου να κρυφτούνε τα μικρά στα γύρωθε σταχτιά
θυμάρια: γυρισμένα τ’ ανάποδα κι ασάλευτα
σηκώνουνε τα ολιγόμηνα ποδαράκια τους, που πια
δεν ξεχωρίζεις από τα τρίκλωνα κλαδάκια του θυμαριού.