Ακάθιστος ο Ύμνος και η σκέψη

των Εγκωμίων Άνθη που θα δρέψει

κι απ’ των Χαιρετισμών Της το λιβάδι

άρωμα που το πνεύμα αναπαύει



Πάνω στη χλόη κάθομαι και βλέπω

αντίκρυ την Ακρόπολη και δρέπω

να νοητά τα βάγια να στολίσει

η μέρα που `ναι, νους, μια τέτοια κτίση