Τόσοι πολλοί νεκροί για αναστάσιμη ημέρα
φορτίο ενοχών κι ακατέργαστης μνήμης.
Ο κόσμος μια κυψέλη μουρμουρίσματος ευχών
πίσω από μισοσβησμένες λαμπάδες
κι από τραπέζια γεμάτα αδημονία.

Παντού γέλια, μουσική, χοροί
κι εγώ ν’ απέχω με βήμα παρατεταμένης συντριβής.
Φωτογραφίες κάτω από το μαξιλάρι
να υπερτονίζουν τον Γολγοθά και το ατελεύτητο δράμα
μηνύματα και σιωπές στο ρόλο του σταυρού
κι όλες οι υποσχέσεις που μου’ δωσες
και μείναν ηχώς ονείρων και σκορπισμένα στιχάκια
το ακάνθινο στεφάνι.

Αιμάτινα χνάρια σε κορμί και μυαλό
προσευχές χαμένες στα σταυροδρόμια των αβεβαιοτήτων μου
η μαστροπός ερημιά που σκληραίνει το κορμί
κι αυτό διψασμένο για χάδι και φιλί
να φλέγεται επάνω στον βωμό της μοναξιάς του.

Πόσος πόνος μου αναλογεί και πόση απουσία;
Διάλεξα την πληγή που φέρει το όνομά σου
κι όμως σ’ άλλη πορεία μαρτυρίου
μ’ απέθεσε το σάρωμα του χρόνου και η εξαγορά
των δοσμένων αισθήσεων.

Σα φεγγάρι ολοστρόγγυλο χαμογελά το πάθος-
το ξυράφι του χαμού λαμποκοπά έτοιμο να κόψει στα δυο
την φλέβα που με δένει μαζί σου.