Απέραντες πεδιάδες,
να χωρίζονται μεταξύ τους με καλάμια.
Το νερό μέσα στο αυλάκι,
τρέχει δίχως σταματημό...
Όπως το τρένο
που με φέρνει κοντά σου...
Μετράω την απόσταση
με τις ώρες, τα μέτρα, τα λεπτά, τα εκατοστά,
με το βλέμμα καθηλωμένο στις ράγες...
Περνούν οι γέφυρες από πάνω μου
και μετά γκρεμίζονται...
Περνούν τα τοπία,
και μετά σβήνονται απ’ τη μνήμη...
Και πλησιάζουν οι σταθμοί,
μα,
το τρένο δε σταματά
ποτέ...