Σε βλέπω,
μέσα απο τις αποχρώσεις του κόκκινου κρασιού.
Να μου ζητάς να γυρίσεις
πίσω...
εκεί που δεν μπορούμε να βρεθούμε πιά...
Αγάπη μου!
Πέρασε η εποχή του τρύγου...
Πατήθηκαν τα σταφύλια της ζωής μας...
Τώρα,
στην ζύμωση όλες οι στιγμές
που ζήσαμε μαζί.
Μέσα στο αίμα των αθώων παιδιών
που δε γεννήθηκαν ποτέ
από τους οργασμούς μας,
μόνο πτώματα μας στοιχειώνουν...
Πνίγονται στο ποτήρι
που κόβει τα χείλια
Ματώνουμε ...
Δεν είναι το κρασί αυτό που πίνεις
με τόση ηδονή,
το αίμα σου καταπίνεις
και σταματάς την αιμοραγία της ψυχής
με φύλλο καπνού
που έχει την γεύση της σοκολάτας...
κι’ άλλο κρασί,
κι’ άλλο καπνό,
όσο και να πιεις, όσο και να καπνίσεις,
όση ψυχή και να ματώσεις,
έχεις φύγει πιά...
Αντίο.