Τώρα το παρελθόν μου τάζει....
μια γύρα, μαζί του να τα πιω
ξεχάστηκα στου χρόνου το περβάζι
και είναι αργά για μένα να σωθώ

δικάζει η ώρα τη στιγμή
που η σαγηνη... ολότελα μ’ είχε μεθύσει
άγρια επιστρέφει πληρωμή
μα η ψυχή... δεν έχει να πουλήσει

φαντάζουνε του χρόνου μου οι σκιές
πως πέτρωσαν στην άκρη της αβύσσου
ξανα θα τις δωρίσω στις φωτιές
έτσι όμορφα... να γλύφουν το κορμί σου...

χαρίστηκα ανώφελα στην ώρα
που υποσχέθηκε μαζί μου να δειπνήσει
μονάχη ξέμεινα στου μέλλοντα το τώρα
τσιγάρο πρόσφερα στη θλίψη... να καθίσει...