Βγήκαμε ναυάγια στις όχθες
να πάρουμε τη θάλασσα και πάλι
μα μείναμε στεγνό κεφάλι
και ψεύτικες ανθρώπων κόπιες.

Ζήσαμε πληρώνοντας τα χρέη
που αφήσαν των ονείρων μας οι στράτες
εμείς του ανέφικτου οι πελάτες
και της αυλής οι ρωμαλέοι!

Παλέψαμε με μνήμες και με κτήνη
να σώσουμε αλήθειες στα όστρακά μας
και γερασμένοι πια απ’ τα παιδιά μας
να αδράξουμε στο αίμα μας γαλήνη.

Μα φευ! Σωπαίνει τώρα ο υμέναιος
για να ακουστεί το κάλεσμα της θλίψης
που ξέρουμε πως σαν θα λείψει
θα μας σκεπάσει πια το έρεβος.