Δόξα στη Ρώμη με τις πλινθόκτιστες ρητορείες,
τους λαβύρινθους ανέμους
και τις αλαβάστρινες φούρκες.
Δόξα στη Ρώμη του νεκρού τραγοπόδαρου
της λιοκαμμένης κατακόμβης
των φονικών ψαλμών.

Δόξα στη Ρώμη των ηδυπαθών ονείρων
των αχαλίνωτων χαλιναριών
της λειψανάβατης νιότης.

Δόξα στη Ρώμη των στομωμένων πιδάκων
των πυρίμαχων πύργων
των διαβητικών άστρων.

Της στραγγαλιστικής γοητείας και της γοητευτικής μέγγενης.
Δόξα και στον Αθάνατο καίσαρα
με τις ιστορικές του εκπορθήσεις
το ψυχρηλατημένο βλέμμα του
και το καλλιγραφημένο του ριζικό,
που διέβη τον Rubico χωρίς εμάς
περνώντας έξω από μας,
αφήνοντάς μας εδώ που όρισε
η γεωγραφία της κλίσης μας
να φουσκώνουμε τα νερά μας
να μετρούμε το βάθος μας
να γινόμαστε όλο και πιο επικίνδυνοι.

Σαν απειλητικά σύνορα να υπάρχουμε...

γιατί Ρουβίκωνας στα μέτρα μας
είναι το αίμα μας
και μόνο το αίμα μας.