Χαθήκαμε,
τόσο γνωστοί και ξένοι μεταξύ μας!
Στο φόβο συνένοχοι
για μια αναγκη υποκλινόμαστε.

Αόρατα πρόσωπα, στ’ απέραντα ψέματα
μεταλαβαίνουμε κάλπικες αλήθειες!
Χαμένοι εραστές του αιωνίου
σταθμεύουμε σε αχανής ορίζοντες.
Τι ειρωνεία!

Να θεραπεύει τη νοσταλγία μας
η εμμονή της αιωνιότητας!
Στοιχειώνουν τα κορμιά μας
στην λογική της γνώσης,
χανόμαστε...

Σε μια αντίδραση οδύνης,
στις εμμονές της σωτηρίας
μας ουρλιάζει ο πόθος.

Ατίθασοι στο αόρατο υποκλινόμαστε...
ονειρευόμαστε τα βάθη της μοναξιάς μας,
ύποπτα,

ξεπουλάμε τα είδωλά μας
στην οικειότητα της ανθρωπιάς.
Κι έπειτα;
Υποκλινόμαστε