Μ’ έλεγες παιδί των ξωτικών, μ’ έλεγες καρδιά σου στο κρεβάτι
Πώς με καταπρόδωσες λοιπών μ’ ένα τεχνοκράτη
έφυγες να πας στη σιγουριά που θα σου αγόρασε το χρήμα
όλα να τα καις σε μια βραδιά είναι τόσο κρίμα

Δεν τη λυπήθηκες τόση αγάπη, τόσα φιλιά, τόσα όνειρα στράφι
μ’ έλεγες παιδί των ξωτικών, μ’ έλεγες σαββατογεννημένο
να που ξαναγύρισες λοιπόν με το πρώτο τρένο
κι όλα θες να φτιάξουν μαγικά μα το παραμύθι έχει τελειώσει

Δεν πιστεύω πια στα ξωτικά, έχω μεγαλώσει
δεν τη λυπήθηκες τόση αγάπη, τόσα φιλιά, τόσα όνειρα στράφι
μ’ έλεγες παιδί των ξωτικών, μ’ έλεγες καρδιά σου στο κρεβάτι
πώς με καταπρόδωσες λοιπόν μ’ ένα τεχνοκράτη