Δε θέλω ν’ ανήκω
στων ποιητών τον κύκλο
στις ελίτ των αυτάρεσκων καλλιτεχνών
και στων διανοουμένων το ατσαλάκωτο
όνειρο.

Δε θέλω να γράψουνε για μένα
φυλλάδες και κουλτουριάρικες σελίδες
να διαβάσουνε τα ποιήματά μου ηθοποιοί
και καλλίφωνοι κομπάρσοι.

Δε θέλω να διδάξουνε ποτέ στα παιδιά
δικά μου στιχάκια
και να τα βάζουν να αποστηθίζουνε
τάχα τι ήθελα εκεί –εγώ- να τους πω.

Τίποτα δεν ήθελα.
Έναν λυγμό, απλά, απελευθέρωσα από μέσα μου.
Να μην τον έχω μαζί με τη μοναξιά μου.

Θα πήγαινε πολύ.

Δε θέλω ποτέ ν’ ανήκω κάπου.
Θέλω ελεύθερα να σκαρώνω φάρσες
στου καιρού τα απόκρημνα βήματα.
Να λαξεύω τη φωνή μου
με δικιά μου ευθύνη και προτροπή
με δικά μου τα σχέδια και τα σκηνικά

με δικά μου όλα τα σχήματα.

Δε θέλω να με θυμάται κάποιος.
Απαρατήρητος μ’ αρέσει να περνάω
κι αδιάκριτα να παρατηρώ
όλα -των ανθρώπων- τα νήματα.
Έτσι, αλώβητος από καταχρήσεις
και καταχρηστικά όρων και ορολογιών,
να τα φτύνω όλα αμάσητα τα ποιήματα.

Θα σας παρακαλούσα
να μη με πάρετε ποτέ στα σοβαρά
-ούτε καν τώρα που σας γράφω
ετούτα τα λόγια-
ποτέ δεν ξέρετε ποια απ’ όλα αυτά
τα εννοώ και ποια όχι.

Πείτε πως κι αυτό εδώ
είναι ένα κομμάτι της φάρσας.
Το φτύνω
και μετά κρύβομαι
να μην με βρω.

Φτου…
Τώρα ποιος τα φυλάει;