Στον κήπον των Χαρίτων
ο Έρωτας μου ήτον,
κι εγώ μ΄αυτόν κι η νέα
η Χάρη η ωραία,
κι η άνοιξη μαζί.
Κι εκεί φιλεύουμάσθουν
και συνευφραίνουμάσθουν
συμπαίζοντας, γελώντας,
τον Έρωτα φιλώντας
φωνάζοντας να ζει.
Τ’ αηδόνι κελαηδούσε,
ο Έρωτας κερνούσε
φιλιά με το ποτήρι,
και μ’ ένα ανεμιστήρι
αέριζε συχνά.
Κι εμείς αγκαλιασμένοι,
μες στ ΄άνθη κυλισμένοι
φιλιόμασθουν στα χείλη,
σαν σύμψυχοι δυο φίλοι,
φιλήματα πυκνά.
Κι απάνω στα πυκνά μας
γλυκά φιλήματά μας
εγώ κι η Χάρ’ η νέα
στα χόρτα τα ωραία
και στ’ άνθη τα πολλά
κοιμηθήκαμε τέλος
μες στ΄αηδονιού το μέλος,
κι αέριζεν ο Έρως
απ΄το ΄να στ΄άλλο μέρος
φυσώντας απαλά.