Ποτέ δεν την κατάλαβαν τη Μήδεια
οι Αθηναίοι,
Στάθηκε πάντοτε γι’ αυτούς μια ξένη
ίσως λόγω καταγωγής
όμοιας μ’ αυτή του Έρωτα,
βαρβαρικής.

Ποιος μίλησε για άνθη και τραγούδια;
Η λάβα του Έρωτα μελάνινη
σαν τα μαλλιά της Μήδειας,
η ιαχή του αιμάτινη, συντριπτική
σαν τα αλλοτινά φιλιά της
κι η προδοσία ανέκκλητη
σαν πέτρινη επιγραφή.