Το κερί λιώνει στο πρεβάζι του παραθύρου που απομένει ανοιχτό.
Ο αέρας δεν καταφέρνει να το σβήσει.
Η φλόγα ελπίζει να μένει άσβεστη.
Οι δρόμοι φωτίζονται απ’ τη λάμψη που τρεμοσβήνει.
Τίποτα δε χαρίζεται στον διαβάτη που περπατά
με την ανάγκη απλωμένη στα χέρια του.
Όλα μαζεύονται
όλα σκορπίζονται
μένει μόνο μια ασήμαντη ακτίνα
που συγκεντρώνει
την περασμένη, τη μακρινή,
την ύστατη ελπίδα του καιρού
να κρατηθεί στη μνήμη.
Η μουσική τρυπά τα σίδερα
ο ανθός αναλώνεται σε ξερά εδάφη
η ζωή ανέμελη συνεχίζει να αρνείται τα στεγανά
δίνοντας χάρη σε ισόβια απομόνωση.