Ο ήλιος στα μαλλάκια της σκορπιέται κι αναλυέται
κι η θάλασσα ξαπλώνεται στα μάτια της τα δυο,
τριαντάφυλλων στα μάγουλα το μύρο τους σκορπιέται
κι όταν μιλά κι όταν γελά, μου παίρνει όλο το βιό.

Φτωχός εγώ πραματευτής στην πόρτα της γυρίζω
κι όλη την πραμάτεια μου στα πόδια της σκορπίζω.

Αλλάζω στράτες και χωριά στολίδια να της φέρω,
απ’ τα μαλλιά της πιο χρυσά φλουριά, διαμαντικά,
μήτε μπορώ, κι όλο γυρνώ, πού να τα βρω δεν ξέρω
κι ένας φτωχός πραματευτής είμαι παντοτινά.