Γεννήθηκε με υπόσχεση δακτύλων
και την ύπαρξή του
βάσισε στο τι θα κρατά.
Ένας συλλογισμός
ξεκίνησε ως δακτυλίδι που
έφηβο, βραχιόλι έγινε
διαπερνώντας τον πήχη,
ανελισσόμενο σε νευρώνες λογικής.
Η γέννα του σε λίκνο ενοχής
και ως μοναδικό δακτυλικό αποτύπωμα
κι αυτός υπήρξε
στα πλήθη της αφής…
Άλλοι ως χέρια να επαιτούν
κάποιοι με γροθιές υπερυψούμενες
και μερικοί
τον έρωτα ψηλαφώντας
αρπάζουν τη ζωή.
Στην ουσία η μορφή του πλάστηκε
γύρω από ένα στυλό,
-αυτός ο άξονάς του.
Όπως η γη,
στεκόταν με απόκλιση
για να `χει εποχές!
Πότε φθινόπωρο
και φαινόταν στη δακρυσμένη όραση
ύστερα γινόταν
έαρ δροσίζον χείλη με σκονισμένους φθόγγους,
μ’ ανατολή μιας μέρας
δίχως νέφη εκπνοής
στα πλήθη της αφής.
Να γράψει ήθελε
για τούτο και μετά τον τοκετό
σ’ ένα στυλό επιάστη-
πολύ φυσούσε
στους χειμώνες των αισθημάτων
την ώρα που εγκατέλειπε
ενδομήτρια αταραξία.
Δε γράφουμε στην
αταραξία μας,
περνούμε φύλλα λευκά
με σφραγίδες τυπωμένα.
Εκείνος όμως, συλλογίστηκε
Κανείς ποιητής δεν μένει φύλλο
λευκό και σφραγγισμένο,
κάποιοι άνθρωποι μένουν φύλλα
λευκά και σφραγισμένα
άρα, κάποιοι δεν είναι ποιητές…