Τα άδεια απόψε δάχτυλα
του χάους με τυλίγουν.
Τάχα μπορούν απ’ τη νυχτιά
τ’ άστρα μου να ξεφύγουν;
Κάθε πουλί, ξέρω, μπορεί
ν’ αποσπαστεί απ’ το κλαδί
Κάθε οδοιπόρος, ακόμη,
μπορεί
το διάβα του να σταματήσει
και να κοιτάξει ώρα πολλή
(κενή)
τη γύρω φύση.

Μα εμένα απόψε δάχτυλα
του χάους με τυλίγουν
και δάκρυα
βαθιά καρφιά
κάθε μου λέξη πνίγουν.