Το ταβερνείο στις παρυφές των Εξαρχείων
είναι κάτι περισσότερο από γραφικό
οι προσωπογραφίες λογίων στους τοίχους
υδατογραφίες ή σκαριφήματα κάποιου αισθαντικού θαμώνα
μαρτυρούν την αναντίρρητη άλω του πνεύματος
οι δε συμπότες έμψυχο αντίγραφο του διάκοσμου
ήρωες του Πολυτεχνείου οι νεότεροι
από τη γενιά του ένα , ένα τέσσερα οι παλαιότεροι
κόβουν και ράβουν , δε σταματούν

πίνουν και πίνουν απνευστί ζύθον και οίνον
εκθέτοντας μεγαλοφώνως τις ιαματικές τους συνταγές
για όλα τα δεινά της οικουμένης .
Και εγώ τι θέλω , τι γυρεύω αναμεσά τους
ένας , ένα σκουπίδι του συστήματος
κάτι με πνίγει , θέλω να πάρω αέρα
να σεργιανίσω στη δυσώνυμη πλατεία
με τους ναρκομανείς , τους άστεγους και τους ανώμαλους
να δροσιστούν τα φρένα μου με κάποια γκράφιτι αναρχικά
λόγου χάρη
κι έπειτα διασχίζοντας την Αλεξάνδρας και μουρμουρίζοντας
σε ρυθμό εμβατηρίου το ίδιο σλόγκαν για τους φασίστες
να φτάσω κάποτε στο σπιτικό μου
κι ας εξακολουθούν οι άλλοι στις παρυφές των Εξαρχείων
να φλυαρούνε για τη σωτηρία των κολασμένων
και τις δικές τους ενοχές .

΄Ετσι λοιπόν
με γλυκοκοίμισε η Ερημιά στην αγκαλιά της.