Τα φτερά με τρομάζουν.

Αγαπώ το απαλό χώμα
τη ζεστή σκόνη της κάθε ημέρας.
Περπατεί μέσα στον άνεμο
μας μαθαίνει να βλέπουμε τους ίσκιους των άστρων
τα κλαδιά και τα μάτια που μας περίμεναν.

Ένα περιστέρι εμπιστεμένο στον κόρφο του ήλιου
φύλλο που αφέθηκε σαν ένα φτερό,
νερό που τρέχει
εγκάρδιος ουρανός
η τρυφερότητα της γης.

Ποιος ξέρει,
γλήγορα γλιστρούμε απ’ τον κόρφο τ’ ουρανού
από βυθό σε βυθό
πιο κάτω από τα ζωα
μέσα στη νύχτα.

Ξεχάσαμε και δεν το ξέρουμε.
Η καρδιά μας ξεπερνά,
θάλασσα φορτωμένη ανάστροφο ύψος
έρωτα των αγγέλων.

Ποιος μπορεί να σταθεί στην ακτή και στον άνεμο
Στην ίσια γραμμή π’ ανοίγεται το ταξίδι.