Ήταν σταφύλια τα φιλιά
Κι ήταν τ’ αμπέλι χώρα
Προγονική
Χωρίς σύνορα
Όπου είχαμε πάντοτε βρεθεί

Φίλοι τα νερά
Φίλοι τα φύλλα
Ο ουρανός αγνάντια στα πρόσωπα
Αλαφριά στέγη
Ο ύπνος

Καθημερινός μας κόσμος
Τα ζωα
Μουσική και τροφή τα πουλιά
Όταν δεν αγαπούσαμε
Βλέπαμε την κίνηση των αστεριών
Σαν ομιλία των χεριών
Που αναμένει απόκριση
Και τότε βγάζαμε τη σιωπή μας
Τη σηκώναμε ψηλά
Να μη μας ανήκει πια.