Πού μοιάζαμε πού διαφέραμε

Ποια γούρνα είχαμε κοινή με νερό

τη λέγαμε αγάπη !

Βουτώντας κάθε τόσο βαθειά στο κορμί

που θα `μοιαζε αλλιώς παραβίαση

τα δάχτυλα σπρώχνοντας στους ιστούς

τρυπώντας το άλλο σώμα

διαμελισμένο πρωτόγονα με

τα ίχνη του έρωτα

ένα τέρας ένα ζωο μια κραυγή

μα κοντά στην ουσία μας

που πονά όταν εγκαταλείψουμε ο ένας τον άλλο

θεωρώντας πως την ξέρουμε

γνωρίζω τους τρόπους

μαζεμένους σε βιβλία λίστες και λόγια

τους δείχτες των χεριών την οργή

Ο άλλος ηχείο πολύπλοκο

Όταν σου έδινα κορμί

μα θα μ’ αγάπαγες αν δε σου έδινα ή

μήπως σε γνώρισα κι έτσι ;

που ήταν ο πόνος χωμένος σε συμπεριφορές

κάτω από στοίβες ρούχα φερσίματα

που ήταν η ψυχή

ξεχασμένη στο τσάκισμα

απότομα όταν

κατάπινες και ράγιζε

κάτι

που αγνοείς

παντού μαζί σου στα χρόνια μετά

καλυμμένο ωραία ωραία για να μπορείς

να μιλήσεις

να φας

ν’ αγοράσεις ψωμί

να φιλήσεις

αόρατο νομίζεις ορατό στους άλλους

όταν πια παραδίνεσαι

και κλαις

με λυγμούς

σαν παιδί

στον ώμο μου:

ολότελα δικό μου θα το προστατεύω πάντα

αυτό