Έτσι απλά να κουμπώνεις τα μάτια σου
στα θεάματα που στήνονται στους ανισόπεδους δρόμους.
Μια πιρουέτα, κάτι ανάμεσα σε Νουρέγιεφ και σε Μπαρίσνικοφ·
μα ναι, είχε επιτυχία ο χτεσινός χορός
με τα χαμόγελα των παλιών συμπολεμιστών
καλοβαλμένα γύρω απ’ την ορχήστρα.

Τα τελευταία δακρυγόνα έσκασαν
στις έντεκα και εικοσιτρία βράδυ.
Την ίδια στιγμή η Deborah Harry πετούσε
το σατέν κιλοτάκι της στο καυλωμένο κοινό της,
ενώ η φωνή της διαπερνούσε το πεδίο της μάχης.

Μα ναι, είχε επιτυχία ο χτεσινός χορός,
στη μνήμη των χαμένων συντρόφων
της χαμένης επανάστασης,
της χαμένης πατρίδας, της χαμένης γενιάς,
της χαμένης παρτίδας, της χαμένης εν γένει τιμής
της Katharina Blum.

Μα ναι, τα οδοφράγματα άντεξαν
και οι σημαίες κρατήθηκαν,
όμως οι λέξεις έκαναν κάπου κοιλιά και υποχώρησαν.
Ας πιούμε στο μέλλον αδέρφια.
Ο τρίτος γύρος είναι κοντά.

Έλα αγάπη μου να πούμε την καλημέρα μας στα πεζοδρόμια.
Σήμερα νιώθω κάμποση σκόνη μέσα μου
κι η υδροφόρα του Δήμου ακόμη δε φαίνεται.