Μα, σε κοιτάζω και δεν βρίσκω τίποτα
να σου πω...
και το γιατί μου, βουβό παράπονο
στα δακρυσμένα μάτια μου.
Που όσα δάκρυα κι'αν ξόδεψα,
δικό μου ποτέ δε σ’ έκανα.
Και ότι και αν μου έταξες,
στα ψεύτικα θα μείνει.
Και πάντα, μέσα απ’ το τζάμι
θα κοιταζόμαστε
και να αγγίξουμε ο ένας τον άλλον,
δε θα το κατορθώσουμε ποτέ.