Οἰκτείρων, καὶ τὰ πάθη μου
Ἐνθυμηθεὶς τὰ τόσα,
Ἐστάθην καὶ σ’ ἐκύτταξα
Ἐν ἄκρᾳ σιωπῇ
Εὐχὴν ἐψέλλισ’ ἔπειτα
Ἡ τρέμουσά μου γλῶσσα.
Εὐχὴν ἀθλίαν κ’ εἴρωνα·
«Νὰ ζήσουν οἱ λοιποί.»

Ὦ, μ’ εἶπες σὺ, τὸ στόμα σου
Λόγους πεζοὺς προφέρει;
Λόγοι πεζοὶ τὴν θέσιν μου
Ἐμπαίζουν τὴν πικράν.
Κ’ ἐχύθης καὶ μ’ ἐφίλησας,
Καὶ σφίγγων με τὸ χέρι
Ἐφώναξας· ὧ πήγαινε
Νὰ τὴν ἰδῇς νεκράν.

Ὑπῆγα. Νεκροτάφια
Εὗρον παντοῦ ταγμένα,
Κ’ εἶδα μὲ λύπην ἄφατον
Τὰ μάτια τὰ σβεστὰ,
Τὸ σῶμα τὸ παράτονον,
Τὰ χέρια τὰ δεμένα,
Τὴν ὄψιν τὴν ἀκίνητον,
Τὰ χείλη τὰ κλειστά.

Ἀλλ’ ὅταν εἰς τὸ μέτωπον
Τῆς Αἱμυλίας εἶδα
Τὰ δείγματα τοῦ πνεύματος,
Τὰ δείγματα τοῦ νοῦ,
Εἶπ’ ἀσεβής· Δὲν ἔχομεν
Ἄλλης ζωῆς ἐλπίδα,
Ἰδοὺ πῶς μηδενίζονται
Τὰ δῶρα τ’ οὐρανοῦ.