Ωραίων καιρών άγγελοι
Καιρών που δεν πρασίνισαν ακόμη
Ανάμεσά μας κάποια τρυφή γυρεύουν

Άγγελοι μεγαλόστομοι
Που με ξανθές φωνές
Φέρνουνε βρέφη

Ακμαίοι ορίζοντες
Μαζί με τους ξένους
Πρωτοδέχονται και μας

Και πρώτη φορά
Κάτω απ’ τον ουρανό
Η μουσική ανοίγει τα μάτια

Μας μιλεί μια γλώσσα σοβαρή
Σε αψεγάδιαστο τρόπο
Και τη λαλιά μας λύνει

Ω, τα νερά που στέκονται
Οι λίμνες τα ποτάμια
Κι οι θάλασσες οι μεγάλες

Γίνηκαν πρόσωπα κοριτσιών
Που τα φιλεί ο άνεμος
Όταν κοιμούνται.