Τη ζωή μου την ξόδεψα στη συνενοχική ακινησία
στη μικροαστική στενοκεφαλιά,
στη διαβρωτική καθημερινότητα
ενός τόπου που σάπισε, δίχως ποτέ του να μπορέσει να ωριμάσει
με ιδρωμένες μπλούζες σε στριμωγμένα λεωφορεία,
με ασθμαίνουσες κοιλιές σε αγενή οχήματα,
με χοντροκομμένες καδένες χρυσές να βρίζουν αδιακρίτως
σε μικροπολιτικούς καβγάδες καφενείου,
με κακόκεφα κραγιόν σε φανατισμένα χείλη και μαλλιά κομμωτηρίου,
με στρέμματα τακτοποιημένων αυθαιρέτων
και ατακτοποίητων αυθαίρετων συμπερασμάτων
με τόνους λέξεων και φράσεων χωρίς πιστωτικό αντίκρυσμα
τη ζωή μου την ξόδεψα σε χρέη ξένα
και δικές μου δουλοπρεπείς συγκαταβάσεις
που κλήθηκα τελικά, πολύ ακριβά, να αποπληρώσω.
Κι άφησα μάτια παιδικά να εκλιπαρούν,
ανθρώπους να ψυχορραγούν
βάρκες να πνίγονται σε πόλεις και σε θάλασσες
ψυχές να ασφυκτιούν σε πλαστικά αισθήματα
τόσους και πόσα άλλα άφησα αβοήθητα
είναι που ψευτοτυλίχτηκα σε αριστερές σημαίες
που ανατράφηκα με ιδέες και με οράματα
κι άκοπα αυτοπροσδιορίστηκα ευαίσθητη
Κι όμως... έγραψα μονάχα ποιήματα νανουρίσματα
να κατευνάσω τις κραυγές που χτύπαγαν μεταλλικές
που ακόνιζαν σα μαχαιριές τον πόνο μας.
Έγραψα μονάχα ποιήματα νανουρίσματα
να κατευνάσω τις φωτιές, τις άγριες μουσικές που σπάραζαν
εγώ, που ήρθε ο καιρός να το παραδεχθώ, μόλις τριάντα ενός χρονών

και σάπισα, δίχως ποτέ μου να προλάβω να ωριμάσω.