Ὤ ἔλα φύγε. Σχεδόν παιδί, ἀκόμη, ἐσύ,

γιά μια στιγμή σέ καθαρό ἀστερισμό συμπλήρωσε

ἐκείνη τη φιγούρα, τη χορευτική,

ἀπ’ τούς χορούς αὐτούς ὅπου ἐμεῖς, ἐφήμερα,



ὅ, τι μέ τρόπο ἀμβλύ διευθετεῖ ἡ φύση ξεπερνᾶμε.

Γιατί μονάχα στό τραγούδι τοῦ Ὀρφέα τέντωσ’ αὐτή

στ’ ἀλήθεια τ’ αὐτί. Ἤσουν ἀκόμη ἡ ἀπό τότε Κινημένη,

καί λίγο παραξενεμένη πού ὥρα πολλή το σκέφτηκε



ἕνα δέντρο, μέ το αὐτί μαζί σου νά συμπορευθεῖ.

Εἶχες ἀκόμη, ἐσύ, γνώση τοῦ τόπου, ὅπου ἡ λύρα

ἐγέρθηκε ἠχώντας– · κέντρο ἀνήκουστο.



Γιά ἐκεῖ προσπάθησες τα ὡραῖα βήματά σου

κι ἔλπισες, μία φορά στήν ἱερή γιορτή,

τό βῆμα καί το πρόσωπο τοῦ φίλου νά στραφεῖ.