Καθρέφτες: κανείς ποτέ δεν περιέγραψε με γνώση
τί είστε στην ουσία.
Εσείς, σαν με χιλιάδες τρύπες κόσκινου
πλήρη διάκενα του χρόνου.

Εσείς που σπαταλιέστε ακόμα και σε άδειες αίθουσες
όταν νυχτώνει γίνεστε απέραντοι σαν δάση…
Κι ο πολυέλαιος τρυπά σαν κέρατο ελαφιού
το απαραβίαστό σας.

Φορές φορές είστε γεμάτοι ζωγραφιές.
Κάποιες μοιάζουν να χάθηκαν εντός σας—,
κι άλλες αφήσατε δειλά να προσπεράσουν.

Όμως η ωραιότερη θα μείνει εκεί
ωσότου στα παρθένα μάγουλά της βυθιστεί
ολόφωτος ο Νάρκισσος που έσπασε τα δεσμά του.