Πώς μας ταράζουν οι φωνές των πουλιών…
Κάθε φωνή που ακούστηκε ποτέ.
Μα και τα παιδιά που παίζουν έξω,
κραυγάζουνε περνώντας δίπλα στις αληθινές φωνές.

Κραυγάζουνε τη σύμπτωση. Μες στα διάκενα
τούτου του σύμπαντος (όπου εισέρχονται
ανέπαφες οι φωνές των πουλιών όπως στα όνειρα οι άνθρωποι —)
χώνουν των ουρλιαχτών τις σφήνες.

Αλίμονο, πού είμαστε; Όλο και πιο ελεύθεροι,
σαν αδέσμευτοι χαρταετοί,
τρέχουμε κυνηγώντας χαμηλά, με κρόσσια γέλιου,

που ξέσχισαν οι άνεμοι. — Βάλε σε τάξη αυτούς που φωνασκούν,
τραγουδιστή θεέ! Ώστε να κελαρύζουνε ξυπνώντας,
καθώς θα φέρουνε σαν ποταμός τη λύρα και το κεφάλι.