Το μπλέ της Ιθάκης,
η ηδονή, η ζέστη του καλοκαιριού,
ο αρμυρός ιδρώτας του οργασμού,
το παγωμένο νερό, στην επαφή
με το κορμί...
Το μαύρο της Σαντορίνης,
ο σκούρος όγκος του θανάτου
ένα να γίνεται με το άσπρο τ’ ουρανού.
Κόλαση και Παράδεισος μαζί.
Η ψυχή να πετά στο ταβάνι,
να αιωρείται
έξω απο το κορμί της,
να κόβει την ανάσα στα δυο...
Το γαλάζιο της Αμοργού,
τελειωμένο καλοκαίρι,
στα μέσα του Ιουνίου...
Και ας χωρίσαμε ένα χρόνο μετά...
Μας τύλιξε το σύννεφο της πρωινής ομίχλης,
στο δρόμο για το καράβι
της επιστροφής.
Και ενα κομμάτι μου ξέμεινε
να λιάζεται για πάντα εκεί,
σε κάποια παραλία.
Ανοιχτό θαλασσί ανακατεμένο
με μπλε βαθύ,
το Λιβικό, απο τη μεριά της Κρήτης,
Καυτές κάτασπρες κροκάλες,
που άφηναν το σημάδι τους
πάνω στο μουσκεμένο κορμί,
και το στέγνωναν αμέσως.
Τα καλοκαίρια της ηρεμίας
και της λύπης.

Έπειτα ήρθες εσύ...
Είχες τυρκουάζ και ακουαμαρίνες
από τις παραλίες των Κυκλάδων,
όλο το φάσμα του μπλε
απλωμένα χρώματα πάνω σε μια παλέτα.
Σου δάνεισα και γώ,
λίγα χρώματα απο τα δικά μου.
Και έτσι φτιάξαμε μια θάλασσα
και ταξιδεύουμε...