Αδερφέ μου,
Θέλω να σε πάρω να μιλήσουμε,
θέλω ν’ ακούσω τη φωνή σου,
να σε ρωτήσω και να με συμβουλέψεις...
Μα, είσαι πεθαμένος,
πάνε δυο χρόνια και ...
κι΄όμως, σαν χτες είναι,
πού τα λέγαμε... πού με άκουγες,
να σου λέω τα παράπονά μου, τις πίκρες μου,
τις αγωνίες μου...
Μάνα, πως πέρασαν πέντε χρόνια κιόλας,
απο την τελευταία φορά πού,
χώθηκα στην αγκαλιά σου
και έκλαψα...
και μου χαϊδευες το κεφάλι,
και, "σώπα κορίτσι μου, σώπα" έλεγες
και όλα πέρναγαν... όλα.
Πατέρα, δεκατρία μετράω πιά,
στην πλάτη μου,
τα χρόνια που μου λείπεις...
Σαν τον Σίσυφο τα κουβαλάω,
πάνω κάτω, πάνω , κάτω...
και τίποτα δεν αλλάζει.
Όσα μού’ μαθες, μπούσουλας
στη ζωή μου...
Δε με γλιτώνουν απο τα λάθη και τις κακοτοπιές,
αλλά, είναι εκεί, πάντα,
να δηλώνουν την παρουσία σου...
όταν τα έλεγες,
και την απουσία σου τώρα που τα σκέφτομαι....
ένα ένα...
Πώς, μεγαλώνουμε με κάθε θάνατο, δικό μας...
Μεγαλώνουμε με τον πρώτο,
και αρχίζουμε σιγά σιγά,
να γερνάμε απο τον δεύτερο και μετά....
Κι΄όταν μείνουμε μόνοι πια,
έχουμε γεράσει τόσο, που,
έρχεται και η δική μας η στιγμή...
αφήνοντας κάποιον άλλον
να μεγαλώνει στη θέση μας,
ή και κανέναν...