Τελικά,
όλοι οι άνθρωποι
λυγίζουν
κάποια στιγμή.
Να, που λύγισα και `γω
αγάπη μου!
Κι’ ας έχω μέσα μου
μια βέργα μεταλλική
να με κρατάει ίσια.
Λύγισα και δεν άντεξα.
Και εκεί, στη στροφή
του δρόμου,
σχημάτισα τον αριθμό σου.
Ν’ ακούσω τη φωνή σου
ήθελα.
Να σου πω
πως είμαι ζωντανή!
Και λύγισα.
Μα, το `κλεισα αμέσως.
Και έμεινα εκεί.
Στη μέση του δρόμου,
όρθια τελικά...