Κρατούσες το μολύβι με τ'αριστερό,
σαν η καρδιά σου να `φτανε
ως τ’ ακροδάχτυλα...
Με τρεις γραμμές μπορούσες
τον κόσμο ολόκληρο να ζωγραφίσεις.
Πάνω στο άσπρο χαρτί
το μαύρο μολύβι κεντούσε
σταυροβελονιά
και νυφικό φουστάνι έραβε
για την όμορφη κόρη.
Μοσχοβόλαγε το σκίτσο,
αγιόκλημα και άνθη άγριας λεμονιάς...
Ήταν Νοέμβρης.
Μόνος σου γύρισες στο άδειο σπίτι
μέσα από βρωμικα σοκάκια
στην κρύα και έρημη πόλη.
Άναψες όλα τα φώτα,
πήρες το μπλοκ για να σκιτσάρεις,
και όπως σε τρύπησε στο δάχτυλο
το καλοξυσμένο σου μολύβι,
μια κατακόκκινη σταγόνα αίμα,
έβαψε το νυφικό...