Μισό φεγγάρι σαν φέτα από καρπούζι
πάνω από την Ομόνοια,
με την αχλή του ολόγυρα,
να το θολώνει, έτσι όπως
θολωμένο είναι και το μυαλό μου
από την ρακή
και την απουσία σου...
Νύχτα στη Γερανίου,
στην Πειραιώς, στον Κεραμεικό,
να βλέπω τα εικοσάχρονα αγόρια
να μπαίνουν βιαστικά
στα μπουρδέλα της Λένορμαν
για να ξεθυμάνουν τις ορμές τους.
Και γώ να οδηγώ στην εθνική,
ακόμα μια φορά για την Κηφισιά,
μιά-δυό μέρες ακόμα...
Τέλος εποχής!
Μέσα Νοέμβρη και ακόμα έχει τόση ζέστη
που καθόμαστε έξω
στην Σαλαμίνος,
αφήνω τον Ακ στο σπίτι
και γυρίζω που;
Κρατάω το τιμόνι και συνειδητοποιώ
δεν έφυγε το αυτοκίνητο στην Κηφισίας
εγώ το άφησα...
Αφέθηκα!
Να με πάει αυτό όπου ήθελε...
Να μη με νοιάζει πια...
Αφέθηκα!
γιατί σου το'χα ζητήσει από παλιά,
όταν σου έφτιαχνα τα χάρτινα καραβάκια
σου το `χα πει και τότε πως,
ότι ήθελα από σένα, ήταν μόνο
να με ταξιδέψεις...