Και τώρα κοιμάσαι!
Και η φωνή μου δε σε φτάνει.
Ούτε το χέρι σου ν΄αγγίξω
δεν μπορώ...
Η αγκαλιά σου είναι
μίλια μακριά
και το κρεβάτι μου είναι κρύο
δίχως την ανάσα σου.
Ακούω ένα θόρυβο,
μα δεν είναι η καρδιά σου
που απαντάει
στη δική μου.
Κάπου χαμένοι μέσα
στο χρόνο είμαστε...
Δεν είναι νύχτα εδώ που είμαι,
δεν έχει ξημερώσει ακόμα
εκεί που βρίσκεσαι.
Κι’ όμως!
Στις μύτες των ποδιών μου
θα πατήσω
μες το δωμάτιο σαν θα μπω,
μην σε ξυπνήσω...
Και ήσυχα ήσυχα,
δίπλα σου θα κουρνιάσω,
αγκαλιά να μας βρει το ξημέρωμα ...