Γλιστράει το χιόνι απαλά,
πάνω στα φύλλα.
Στροβιλίζεται και παίζει
με τον αέρα.
Σκεπάζει το γρασίδι,
τα πλακάκια,
τις πολυθρόνες του κήπου.
Τα κλαδιά αρχίζουν να βαραίνουν,
και σκύβουν, λυγίζουν
απ’ το βάρος.
Έτσι, όπως λύγισα και `γώ
μέσα απ’ το τζάμι.
Έτσι, όπως έσκυψα
και βάρυνα και τσάκισα
στην απουσία σου.
Είναι Απουσία,
το χιόνι,
είναι Σιωπή,
είναι Έρωτας ανεκπλήρωτος.
Και στο τέλος,
όλα είναι μια βρωμικη λάσπη...