Γιατὶ ἀλήθεια πάντα καθένας νὰ γυρεύῃ
ἐκεῖνο ποὺ ὁ νόμος σαφῶς ἀπαγορεύει;

Πῶς κι’ ὁ Ἀδὰμ ἀκόμη, ποὺ τόσο ἐτιμᾶτο,
ὁποὺ ποτὲ σκοτοῦραις δὲν εἶχε καὶ δουλειαῖς,
καὶ μὲς στοῦ Παραδείσου τοὺς κήπους ἐκοιμᾶτο
μὲ πάνθηρας, μὲ σαύρας καὶ μὲ δεντρογαλιαῖς,
τὸν ἀπηγορευμένον ὠρέγετο νὰ φάγῃ
ὡς ποὺ κατεκρημνίσθη μὲ τὸ δεξί του πλάγι;

Γιατὶ κι’ ἐγώ, σὰν τύχῃ, ἀνάγκη φυσικὴ
στὸν δρόμο νὰ μὲ σφίξῃ, πηγαὶνω πρὸς ἐκεῖ,
ποὺ πᾶσα μας ἀνάγκη ρητῶς ἀπαγορεύεται;...
Θεούλη μου, τὶ κόσμος!... ἂς πάῃ νὰ κουρεύεται.